Annecim,
Yarıda kalsın
Gül olduğunun kokusu bülbül bahçesi kültürel belleğin boku
Kurgu şu: Güneş batacak, dalgalar kırılacak*
Artık nefret ettiğimiz her şeyi imgeleştirelim
Ve toprağa gömelim*
Çıkarmalısın ne kadar kurum bağlamış ünlü harf varsa ağzında
Çoktan ölmüş içi dışına çıkmış duvarlar
Hiç iyileşmemiş stigmatik mecburiyetler
-yapışkan-
Öpüp koymayalım alnımıza

Annecim,
Cinnetini döngülüyorsun akrebin
Pencerenden göremediğin mevsimlerin
Mezarlar oyup oyup evin çıkmazlarına
Bir boşluk daha genişledim diyorsun
Tamamlanmak için seni kırpan zamana

Annecim,
Gitme kelebeklerin peşinden
Sen göksel değilsin
Sürüne sürüne de olsa kazandığın bu çukur
Birazcık kalbimizdir
Annecim,
Başın göğe mi erecek Meryem gibi
Aferin sana dese yalnızlık
Övüp dursa seni
Terk edilmiş kuş yuvalarıyla**

*   Virginia Woolf “Dalgalar”
** Mekânın Poetikasından