Oyun
Laura Kasischke
Çevr: Selcan Peksan
O gün
bir ormanda oyun oynuyoruz
sanmıştım.
Ben koşarken, annem beni kovalıyordu.
Aslında onu bir arı sokmuştu.
Ya da bir yılan ısırmıştı.
Adımı bağırdı, ki
çocuk olmama rağmen adımın
“Dur. Lütfen. Ölüyorum.”
olmadığını biliyordum.
Ben daha derine
o parlak kara ağaçların arasına
sevinçle
kaçtım annem beni kovalarken: Ne kadar da
güzeldi o küçük parçalar.
Tırnaklar, dişler. Hatta
içimde inşa edilen
bombalanmış katedraller bile.
Ne tatlıydı
göz çukuru. Omurga. O tuhaf, uzak ihtimal
Tanrı’nın, biraz daha uzun süre acı çekebilelim diye
insanlığa cesaret verdiğine dair
Ve ta başından beri
ta başından beri
bunun bir oyun olmadığını bildiğimi
Kabullenme zamanı geldiğinde
Yetişkin bir kadındım artık, geri
dönmek için geç kalan.
Game
I thought we were playing a game
in a forest that day.
I ran as my mother chased me.
But she’d been stung by a bee.
Or bitten by a snake.
She shouted my name, which
even as a child I knew was not
“Stop. Please. I’m dying.”
I ran deeper
into the bright black trees
happily
as she chased me: How
lovely the little bits and pieces.
The fingernails, the teeth. Even
the bombed cathedrals
being built inside of me.
How sweet
the eye socket. The spine. The
curious, distant possibility that God
had given courage
to human beings
that we might
suffer a little longer.
And by the time
I was willing to admit that
all along
all along
I’d known it was no game
I was a grown woman, turning
back, too late.