ciddiyeti silah sanan kadınların yüzleriyle
ellerinde neon ağaçlar taşıyan çocuklar
kaldırımlarda yanı sıra yürüyen ikizlerdi
nasıl doğuştan şaşkın bir kibrin hatası değilse yaşanan bu gerçeklik
görüldüğü kadar doğrudur
gövdesinden utanmayan ağaçların çiçeklendiği doğrudur
doğrudur, kıyısıyla dalga geçmeyen denizler

düşen yapraklar adına konuşulan bir anda
yürüyen hayaletlere beden gönderildiği
yanmayı sönmüş ışıklara ağaç uzatıldığı
durmanın anlamında bir bilek boyu dans edildiği
serin bir nefesin alındığı ve her yerin karardığı
o karanlıkta
cevapların hiçbiriyle ilgilenmediğini fark ettiğin o ayıp anda
gece gece uyumayı, kedilerin karanlıkta kayboluşunu, lambaların bitişini, yıldızların hiçbir şey hatırlatmayan yüzünü döndüğün o karanlıkta
kadının ciddiyetini astığı, çocuğun ağacını sattığı
ve geriye kalan her şeyin yorulduğu bir anın varlığı, doğru olmamalı

bir adım kaç kişinin adımı olurdu yürürken hiç düşmeseydik?