Truvalı Norma Jeane Baker*
ÇEV: SEVİNÇ ÇALHANOĞLU
Perde açılır. NORMA JEANE rüzgar telefonu
kulübesindedir, ahizeyi kulağına götürür.
Sevgili Hermione,
rüyamda seni gördüm.
Yüzüstü yüzüyordun.
Burada her gün bir boğuşma, geç uyandım ve kötü bir düşünce doğurdum.
Truva’daki tüm bu yaşamlar, benim uğruma
Hades’e inen tüm o ruhlar—
bunun bedelini kim ödüyor?
Bu bir maddi yükümlülük olamaz değil mi? Bir tür borç
karşılanması gereken?
Herhalde bir kızın hayatı teminat olamaz?
Herhalde tanrılar böyle düşünmüyordur?
Tanrılar nasıl düşünüyordur?
Tüm bunlar onlara bir anlam ifade ediyor mu? —-Savaş? Bulutlar?
Sahtekarlık? Alevler içinde insanlar?
İyi bir savaş gösterisini severler mi? Kanlı sahnelerde
gözlerini kaparlar mı?
Zavallı tanrılar!
Biz bunun ötesindeyiz.
Artık gözlerimizi kapatmıyoruz, değil mi— biz
ölümlüler, bir günlük yaratıklar?
Az çok körüz—-
gece için gündüzden çekeriz.
Her neyse, bir kalp cerrahı bir keresinde
endişelenmenize gerek yok demişti: Kesim başladığında
yara
kendi ışığıyla parlar.
NORMA JEANE çıkar.
* Norma Jeane Baker Of Troy (New Directions, 2019, s.41-42)
(Anne Carson, Marilyn Monroe ve Truvalı Helen’in bakış açıları üzerinden, Euripides’in yazdığı Helen oyununu başkalaştırır.)
Enter NORMA JEANE on wind phone, hand to ear.
Dear Hermione,
I dreamed of you.
I saw you floating face down.
Every day is a struggle here, I woke up late
and had a bad thought:
all those lives at Troy, all those souls gone down to
Hades for my sake-
who pays for that?
It wouldn’t be some sort of capital obligation would
it? Some kind of debt
that needs to be made good?
Surely the life of a girl can’t be collateral?
Surely the gods don’t think like that?
How do gods think?
Does it all make sense to them-war? Clouds?
Fakery? People in flames?
Do they like a good war show? Cover their eyes
at the bloody parts?
Poor gods!
We’re beyond that.
We don’t cover our eyes anymore, do we–we
mortals, we creatures of a day?
We’re more or less blind-
shooting day for night.
And anyway, a heart surgeon told me once,
no need to worry: once the cutting starts,
a wound
shines by its own light.
Exit NORMA JEANE.