hiç kimse evden ayrılmaz
ev değilse bir köpek balığının ağzı
sınıra doğru koşarsın
ancak bütün şehri de koşarken görürsen

komşuların senden daha hızlı koşarken
boğazlarında kan solukları
birlikte okula gittiğin oğlan
eski teneke fabrikasının arkasında seni öpüp başını döndüren
vücudundan daha büyük bir silah taşıyor
evden ancak
ev kalmana izin vermediğinde ayrılırsın.

hiç kimse evden ayrılmaz ev seni kovalamadıkça
ayakların altı yangın yeri
karnında sıcak kan
daha önce yapmayı düşündüğün bir şey değil bu
kızgın bıçak ağzı tehditler
boynuna yönelene kadar
ve marşı o zaman bile taşıdın
nefesinin altında
ancak bir havalimanı tuvaletinde pasaportunu parçalamak
her ağız dolusu kağıtla hıçkırmak
artık geri dönmeyeceğini açık etti.

anlamak zorundasın,
hiç kimse çocuklarını bir tekneye koymaz
su topraktan daha güvenli olmadıkça
kimse avuç içlerini yakmaz
trenlerin altında
vagonların aşağısında
kimse bir kamyonun midesinde günler ve geceler geçirmez
eğer gazete kağıdıyla beslenerek gidilen miller
yolculuğun kendisinden daha fazla anlam taşımıyorsa.
hiç kimse çitlerin altından sürünmez
hiç kimse yenik düşmek
acınmak istemez

hiç kimse mülteci kamplarını seçmez
ya da çıplak aramaları
vücudu ağrı içinde bırakan
ya da hapishaneyi,

çünkü hapishane daha güvenli
yanan bir şehirden
ve bir hapishane gardiyanı
gece vakti daha iyi
babana benzeyen bir kamyon dolusu adamdan
hiç kimse bunu kaldıramaz
hiç kimse bunu sindiremez
hiçbir deri yeterince kalın olamaz

o
siyahlar evine gitsinler
mülteciler
pis göçmenler
sığınmacılar
ülkemizin kanını emiyorlar
zenciler el açmışlar
bir garip kokuyorlar
vahşi
kendi ülkelerini mahvettiler ve şimdi
bizimkini mahvetmek istiyorlar
nasıl da sırtınızdan kayıp gidiyor kelimeler
pis pis bakışlar
belki darbe daha yumuşak olduğu için
koparılmış bir uzuvdan

ya da kelimeler daha nazik olduğu için
bacaklarının arasında on dört adamdan
ya da hakaretleri yutması
daha kolay diye
enkazdan
kemikten
çocuğunun parçalara ayrılmış
vücudundan.
eve gitmek istiyorum,
fakat ev bir köpek balığının ağzı
ev silahın namlusu
ve hiç kimse evden ayrılmazdı
ev seni kıyıya kadar kovalamasaydı
ev sana söylemeseydi
bacaklarını hızlandırmanı
kıyafetlerini geride bırakmanı
çöl boyunca sürünmeni
okyanuslarda güçlükle ilerlemeni
boğulmanı
kurtarmanı
açlık olmanı
yalvarmanı
onur denen şeyi unutmanı
hayatta kalman daha önemli

hiç kimse evden ayrılmaz ev kulağına fısıldayan terli bir ses olana kadar
şunu söyleyen-
git,
şimdi kaç benden
neye dönüştüğümü bilmiyorum
ama biliyorum ki herhangi bir yer
buradan daha güvenli