İlk defa sevdiğim birini kaybettiğimde yıllarca tam gırtlağımla göğüs kafesim arasında can çekişen kanatlı bir varlıkla birlikte yaşadım. Kuş mu kelebek mi kalbim mi bilmiyorum. Ama şundan eminim ki dünyadaki her şeyin renginde, tadında keskin bir şey değişti. Kırmızılar başka kırmızı maviler bulutlanmış gibi. Grimsi bir kirlilik. Ağzımda bir lokmayla öylece kaldığım, her sabah bir su ısıtıcısına bakıp ağladığım oldu.

Ardından başkaları da gitti. Yün çoraplar, hırkalar, notlar, vesikalıklar. Önceki canlı dopdolu halleri tamamen biçim değiştiren bu objeler varlıklarıyla kapkaranlık, sıkıntılı bir hatırlatma aracına dönüştüler.  Her aklına geldiğinde insanın içini sıcak sıcak oyan sonsuz bir ayrılığın hatırlatıcısı.

Bu kasvetli istifçilik yerine, yaşamı da kutladığım anıları biriktirmek istedim. Tüm sevdiklerimi onlara has eşyaları, mimikleri ya da halleri ile benim de o an içinde olacağım ve sonsuz kadar orada kalacağım portrelerini biriktirmeye karar verdim.  Onlardan bana benden onlara belki bizden başkalarına kalacak kurgulanmış an-ı-lar.  O tüm eski, baktığında içini burkan fotoğrafların aksine renkleriyle hayat fışkıran fotoğraflar.