kişisel etkiler
Çev: E. İrem Az
Kişisel Etkiler[1]
Silahlar ve arabalar gibi, kameralar da bağımlılık yaratan fantezi-makineleridir.
—Susan Sontag
Bilgisayar masama amcamın bir fotoğrafını yerleştiriyorum, bu da onu görmemeyi öğrenmek anlamına geliyor. Bir tankın yanında duruyor, miğferi sağına doğru eğik, çizmelerinin bağcıkları bir yarayı diker gibi sıkılmış. Canlı ve şevkli eli, tattığını görmeyeceğimiz sigarayı yukarı kaldırıyor. Dün gece ahırdan bozma dairemin önündeki merdivenlerde ben de bir tane içtim. Kendime verip tutmadığım bir söz. O da kendine yapmayacağına dair söz vermişti ve yaptı. Parmaklarımı kokluyorum ve onunkileri de. Sigara ve barut elleri. Yapmayacaklarına söz vermiş ve yapmış eller.
[1] Birinci bölümünü okuduğunuz “Personal Effects [Kişisel Etkiler]” adlı şiirin tamamı, Solmaz Sharif’in Look [Bak] (2016, s. 56) adlı kitabında yayımlanmış, Graywolf Press’in Poetry Foundation’ın websitesinde izniyle paylaşılmıştır: https://www.poetryfoundation.org/poems/148331/personal-effects.
Personal Effects
Like guns and cars, cameras
are fantasy-machines whose use is addictive.
—Susan Sontag
I place a photograph of my uncle on my computer desktop, which means I learn to ignore it. He stands by a tank, helmet tilting to his right, bootlaces tightened as if stitching together a wound. Alive the hand brings up a cigarette we won’t see him taste. Last night I smoked one on the steps outside my barn apartment. A promise I broke myself. He promised himself he wouldn’t and did. I smell my fingers and I am smelling his. Hands of smoke and gunpowder. Hands that promised they wouldn’t, but did.