Davetliler oğlumuzun partisine geldikleri gibi

oturma odasında toplanıyorlar—

yerden bitme adamlar, adamlar ilkokul bire giden

tüysüz ağızları ve çeneleriyle. 

Elleri ceplerinde, etrafta dolanıyorlar

itişip kakışarak, yenişmek için her şeyi yaparak, küçük kavgalar

birden patlayarak ve sakinleyerek. Biri diğerine diyor ki

—Kaç yaşındasın sen? —Altı. —Yediyim ben. —Yani?

Birbirlerini süzüyorlar, görerek kendilerini 

diğerinin gözbebeklerinde küçücük. Boğazlarını

temizleyip duruyorlar, bir oda dolusu küçük bankacı,

kavuşturuyorlar kollarını ve çatıyorlar kaşlarını. Çok pis dövebilirim

seni, diyor yedi altıya,

çikolatalı pasta, yuvarlak ve ağır

arkalarında masanın üzerinde bir kule gibi. Oğlum,

çilleri muskat zerreleri gibi yanaklarının üzerinde,

göğsü ahşap omurgası kadar dar bir

tekne maketinin, uzun elleri

serin ve ince, tıpkı ona eşlik ettikleri günkü gibi

benden dünyaya doğru, söz alıyor ev sahibi olarak

topluluğun iyiliği için.

İki yaşındaki bir çocuğu kolayca öldürebiliriz,

diyor net sesiyle. Diğer

adamlar da aynı fikirde, boğazlarını temizliyorlar 

tıpkı Generaller gibi, gevşiyor ve koyuluyorlar 

savaş oyunu oynamaya, kutlarken oğlumun yaşamını.